Οι τάπες των μαθητών

Στο σάιτ του 11ου δημοτικού σχολείου Αιγάλεω, στην περιοχή των νέων εργατικών πολυκατοικιών διαβάζουμε:

"Στην έρευνα που έγινε από τα παιδιά της ΣΤ τάξης του σχολείου μας και αφορά σε παιδιά της Γ τάξης και άνω, από 23 ερωτηθέντα παιδιά μόλις τα δύο δεν παίζουν τάπες στο διάλειμμα και μόλις ένα παίζει μόνο μερικές φορές.
Από τα υπόλοιπα 21 τα 12 δήλωσαν ότι παίζουν για να κερδίζουν, τα 8 απλώς για διασκέδαση και ένα δεν απάντησε.
Στην ερώτηση, αν προλαβαίνουν να φάνε, να δουν τους φίλους τους κ.λ.π., 16 απάντησαν θετικά, οι 2 σπάνια και 2 όχι.
Τέλος στην ερώτηση, πόσα χρήματα ξοδεύουν για τις τάπες, 9 απάντησαν κάτω από 1 ευρώ, 4, από 1 έως 5 και 6 πάνω από 5 ευρώ.
Η σχετικά νέα αυτή ασχολία των μαθητών θα πρέπει να μας προβληματίσει ως προς την κοινωνικοποίηση, τον εθισμό στον τζόγο αλλά και τη σπατάλη χρημάτων σε κάτι που κοστίζει αρκετά ακριβά (60 λ. οι 3 τάπες)."

Πώς παίζεται το παιχνίδι;

Η νέα αυτή ασχολία είναι τόσο νέα όσο οι γελοίες ανασφάλειες δασκάλων, γονέων και κηδεμόνων κάθε είδους... Τέτοια παιχνίδια παίζονταν ανέκαθεν μέσα κι έξω από τα σχολεία από τα παιδιά και μάλιστα σε κάποια παιχνίδια "υποθηκεύονταν" ολόκληρες σειρές κόμικς που κόστιζαν σαφώς περισσότερο από τις... τάπες και μάλιστα σε πιο δύσκολους καιρούς. Ο προβληματισμός για την κοινωνικοποίηση (ηθικοπλαστική κανονικοποίηση θέλουν να πουν), για τον εθισμό στον τζόγο (ας κάνουν την αυτοκριτική τους οι δεκάδες γονείς και κηδεμόνες που μπαινοβγαίνουν στα τρία πρακτορεία του ΟΠΑΠ -Μίνωος, Σαράφη και Θεσσαλονίκης- εκεί στην γειτονιά τους) και η σπατάλη χρημάτων (ασκήσεις υποκρισίας για να επικαλεστούν την επιβολή της κανονικοποίησης) είναι υπερβολές ενός επιτηδευμένου "ενδιαφέροντος" ως προκάλυμμα της βαθιάς άγνοιας για τις αγωνίες των παιδιών τους. Κι αυτή η βαθιά -στην καλύτερη περίπτωση κεκαλυμμένη με την καταπιεστική παιδαγωγική τύπου Πιαζέ- άγνοια δασκάλων, γονέων και κηδεμόνων είναι η πηγή αναπαραγωγής αυτού του καταπιεστικού και εκμεταλλευτικού καθεστώτος από καταβολής του.