Κομμούνα στο Αιγάλεω

Η ιστορία μιας διαδρομής Αιγάλεω -Αμπελόκηποι ή μια γενικευμένη συνθήκη κανιβαλισμού που, άτυπα, μοιάζει να κανονικοποιείται σε τέτοιο βαθμό ώστε να μπορούμε να παρατηρήσουμε πιο εστιασμένα τα επιμέρους σημεία καθημερινά λόγω της ανησυχητικής τους συχνότητας και ειδικότερα σε χώρους όπως το μετρό, ένα μαζικό μεταφορικό μέσο με τον χαρακτηριστικό του περιβάλλοντα δημόσιο χώρο. Το αξιοσημείωτο λοιπόν της διαδρομής ήταν ότι έτυχε (ή μήπως όχι) να συμβούν πολλά περιστατικά “τριβής” (μεταξύ αγνώστων) επιβατών και εργαζόμενων που χαρακτηρίζονταν από κλιμάκωση χωρίς προφανή λόγο και σίγουρα όχι τέτοιον που να δικαιολογεί την συγκεκριμένη ένταση και έκταση. Μια μεσήλικη γυναίκα βρίζει μέσα από τα δόντια της την κοπέλα που προσπέρασε τρέχοντας, ένας άντρας περασμένα τριάντα δείχνει με έντονες γκριμάτσες ότι ενοχλείται από μια παρέα εφήβων, μια κοπέλα βρίζει μια άλλη κοπέλα που την σκούντηξε κατά λάθος, αρκετά έντονα ή επιθετικά βλέμματα μεταξύ αυτών που αντιλαμβάνονται ότι οι άλλοι τους κοιτού

Οι εργαζόμενοι του Δήμου Αιγάλεω  μετά στην απόφαση του Δημάρχου Αιγάλεω Δημήτρη Μπίρμπα να τους πάει στα δικαστήρια προκειμένου να ανακληθεί η αρχική απόφαση του δικαστηρίου για την καταβολή του 13 ου  και 14 ου  μισθού  αποφάσισαν να διεκδικήσουν αγωνιστικά το δίκαιο αίτημά τους. Τη στιγμή που όλοι οι εργαζόμενοι των Δήμων της Δυτικής Αθήνας που δικαιώθηκαν πληρώνονται το «Δώρο», όταν ακόμη και οι εργαζόμενοι της Περιφέρειας Αττικής με απόφαση της Ρένας Δούρου πληρώνονται τον 13 ο  και 14 ο  μισθό,  ο Δήμαρχος Αιγάλεω υιοθέτησε το ρόλο του υπερασπιστή των Μνημονιακών πολιτικών  παραπέμποντας τους εργαζόμενους στα δικαστήρια. Η σημερινή Διοίκηση του Δήμου Αιγάλεω ελπίζει πως τα ανώτερα δικαστήρια  θα «διορθώσουν το λάθος» και θα καταδικάσουν τους εργαζόμενους. Η Γενική Συνέλευση των εργαζομένων,  αποφάσισε με συντριπτική πλειοψηφία, κινητοποιήσεις με αίτημα την αποδοχή της δικαστικής απόφασης  και την ανάκληση των ένδικων μέσων. Όπως ακριβώς έπραξαν όλοι οι Δήμαρχοι της Δυτικής Ατ

Την Πέμπτη 24 Γενάρη και στο πλαίσιο της έξαρσης του εθνικιστικού εσμού, στο ΕΠΑΛ Αιγάλεω προχώρησαν σε κατάληψη. Μη φανταστεί κανείς μαζική. Επρόκειτο για καμιά τριανταριά άτομα διαφόρων ηλικιών με επικεφαλής έναν 35χρονο. Θα μπορούσε κανείς να αναμασήσει το επιχείρημα ότι ίσως έχουμε να κάνουμε με εγκλωβισμένους πατριώτες σε έναν κεκαλυμμένο φασιστογενή πατερναλισμό αν δεν βρίσκονταν ανενόχλητα στους τοίχους του σχολείου στοχάδια και αγκυλωτοί σταυροί. Η κατάληψη κράτησε για ένα βράδυ αλλά στην ουσία εδώ συναντάμε ένα είδος ιδεολογικής ηγεμονίας που έχει εμφανιστεί τους τελευταίους μήνες -και σε σχολεία στο Αιγάλεω- και ήρθε για να μείνει πολύ περισσότερο. Δεν είναι επί του παρόντος ζητούμενο μια ερμηνεία για την όξυνση του φαινομένου και η σχέση της σοσιαλδημοκρατίας με αυτό, στο πλαίσιο συσπείρωσης ενός αντιδεξιού μετώπου προς προεκλογική "αξιοποίηση". Ο φασισμός είναι εδώ, δεν πήγε πουθενά, απλώς, πότε λουφάζει και πότε δηλώνει εκκωφαντική παρουσία, ανάλογα με την όξ

Ο φόβος ίσως είναι ένα από τα πιο δυνατά και επιδραστικά συναισθήματα, είναι η συνειδητοποίηση ενός πραγματικού ή πλασματικού κινδύνου. Ο φόβος στην πόλη εκφράζεται στην ακινησία των σωμάτων του ενός απέναντι στον άλλο, στην καχυποψία που διαρρηγνύει κάθε απόπειρα προσέγγισης, στην βαρεμάρα από την απουσία του απρόβλεπτου, την ανάπτυξη μηχανισμών απώθησης και ευελιξίας σαν μανδύα που θέλουμε να μας κάνει αόρατους και ας είμαστε εμφανείς λόγω της συνεχούς σύνταξης ακανόνιστων σχημάτων και στον καταιγισμό οπτικών και ηχητικών ερεθισμάτων που δεν προλαβαίνουν να γίνουν καν αντιληπτά. Κάποιος που έζησε πολύ παλιότερα παρατηρεί σε αυτή την νέα πόλη την παντελή απουσία της δημιουργικότητας, το σοκαριστικό διαχωρισμό από τη ζωή και την περίφραξη της σε ορισμένους και αποστειρωμένους χώρους, που στέρησαν τη δημιουργικότητα από το βίωμα και το αντίστροφο, αφήνοντας το άδειο απομεινάρι τους στην θέση του παλιού που ήταν το τραγούδισμα στις αυλές, η συντροφικότητα στις πλατείες, το περπάτημα σ

Η μέρα ξεκίνησε συγκινητικά αντικρίζοντας τον χειμωνιάτικο ουρανό. Η εναλλασσόμενη ένταση του φωτός που ποτέ δεν έγινε λιακάδα, πυροδοτήθηκε ωστόσο από την χορογραφική    μαεστρία μιας   στρατιάς από σύννεφα προκαλώντας ένα ευχάριστο τράνταγμα. Αυτά όσον αφορά τον ουρανό γιατί στη γη τα πράγματα εξελίσσονται λιγότερο ευχάριστα. Το υπόλοιπο   χειμωνιάτικο τοπίο στο Αιγάλεω δυστυχώς μοιάζει απλά να ανασύρει τις πληγές του, που   έτσι κ αλλιώς είναι αφημένες στην λείανση της κανονικότητας. Η ίδια σκέψη επανέρχεται κάθε μέρα εδώ και μια βδομάδα από όταν ανακαλύψαμε την καρατόμηση 40 δέντρων περιμετρικά του Μπαρουτάδικου. Είναι αδιανόητο να κόβονται μαζικά τόσα δέντρα σε μια πόλη που   το πράσινο σε λίγο θα είναι ανάμνηση κυριολεκτικά. Μαζί με την βαθιά θλίψη για την κοπή τους συνυπάρχουν   ο θυμός και η οργή για το θράσος της νομιμοποίησης μιας τέτοιας πράξης από τη δημοτική αρχή.  Η επιχειρηματολογία   της δημοτικής αρχής είναι αυτή που φέρει και η εποχή της αλλοτρίωσής μας, είναι τ

https://synyba.blogspot.com/2019/01/121-11.html

Αφανισμός Πρασίνου από το Δήμο Αιγάλεω -ΠΑΝΩ ΑΠΟ 40 ΔΕΝΔΡΑ ΚΟΠΗΚΑΝ "ΣΥΡΙΖΑ" from sttvideo on Vimeo .

Οι εικόνες σοκάρουν τους ανυποψίαστους . Τα τελευταία χρόνια έχει επιταθεί το φαινόμενο της κοπής δένδρων σε όλη την επικράτεια του δήμου Αιγάλεω, όχι μόνο αποσπασματικά από δημότες με το πρόσχημα του... κλαδέματος αλλά και από συνεργεία του δήμου συστηματικά. Τα δημοτικά συνεργεία χρησιμοποιούν διάφορα προσχήματα, από αρρώστιες των δένδρων (που με μαγικό τρόπο εμφανίστηκαν τα χρόνια της κρίσης) έως ζητήματα ασφάλειας από κλαδιά που είναι επικίνδυνα (που και πάλι φαίνεται ότι δένδρα ηλικίας δεκαετιών σε πάρκα, πλατείες και πεζοδρόμια μετατράπηκαν σε δημόσια απειλή με μαγικό τρόπο τα χρόνια της κρίσης)... Σε κάθε περίπτωση, ακόμη κι αν οι αρμόδιοι προϊστάμενοι ή οι εργάτες του δήμου με πρωτοβουλία τους, προχώρησαν σε αυτήν την ανελέητη και άθλια περιβαλλοντοκτόνα τακτική χωρίς έγκριση της δημοτικής αρχής, θα έπρεπε να υπάρχει... αν όχι ανάσχεση και ακύρωση (λέμε τώρα!) τουλάχιστον έστω και μια ανακοίνωση ανάληψης ευθύνης. Όταν, ως συνέλευση, αναφερόμαστε σε αυτοκρ

Καθώς κοιτάζω το εργοτάξιο πίσω από το River West νιώθω έναν ακατανόητο εκνευρισμό, μια ανησυχία αλλά δεν μπορώ να προσδιορίσω το γιατί, συνεχίζω να κοιτάζω και η κίνηση των μηχανημάτων κινητοποιεί την σκέψη, τη μνήμη …. Ξέρω τι υπήρχε λίγο καιρό πριν ακόμα σ αυτό το σημείο, οι βιομηχανίες πεταλούδα και bravo και πριν από αυτές (πριν το 1940 δηλαδή) ήταν η ακρότερη πλευρά του ελαιώνα και της υπέροχης βλάστησης του που έφτανε ως το σημερινό ΤΕΙ Πειραιά. Σίγουρα υπάρχει και η ανακούφιση που έρχεται αμέσως μετά την καταστροφή αυτού που ακόμα μένει στο χώρο και συμβολίζει τις ατελείωτες ώρες καταπίεσης και δυστυχίας, καταναγκασμών και βαναυσότητας που βίωνε ο βιομηχανικός εργάτης. Παρολαυτά στο Αιγάλεω μοιάζει όλοι να έχουν ξεχάσει αυτή τη πλευρά της πόλης που υπήρχε λίγες δεκαετίες πριν, κανείς δεν μιλάει για τις συνθήκες εργασίας μόνο για το πόσο διάφοροι βιομήχανοι «ευεργέτησαν» την περιοχή, μόνο που ξεχνάνε να πουν ότι το έκαναν απομυζώντας τους στα εργασιακά κάτεργα. Πάει λοιπόν

Κανείς δεν τολμάει να ομολογήσει στον εαυτό του ότι η δολοφονία του Ζακ και οι γυναικοκτονίες στη Ρόδο και την Κέρκυρα είναι μεμονωμένα περιστατικά. Κι αυτό γιατί η πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας αναγνωρίζει κάποιου είδους συνάφειες με τους δολοφόνους. Ακόμη κι αν όλες αυτές οι υποθέσεις δεν ήταν σε τέτοιο βαθμό χειραγωγημένες από τα ΜΜΕ, οι λόγοι είναι αρκετοί για τους φορείς της κυρίαρχης αντίληψης να "κατανοήσουν" τα κίνητρα των φόνων. Το πρεζάκι που πήγε να κλέψει, ο διαφορετικός που δεν μπορεί να υπεραπιστεί τον εαυτό της αλλά τολμάει να τον εκθέτει, το κορίτσι που δεν "κάθεται στο σπίτι" του νυχτιάτικα, το κορίτσι που ερωτεύεται έναν... αφγανό. Για όλα αυτά τα εγκλήματα υπάρχει λόγος κι αυτός ο λόγος δεν εστιάζει εκεί όπου ανήκει, στον δολοφόνο, αλλά... επιμερίζεται και στο θύμα, σε άλλες περιπτώσεις περισσότερο σε άλλες λιγότερο. Εδώ, στο Αιγάλεω, η κατάσταση δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική. Η  συστημική κρίση που συσφίγγει την οικογενειακή συνοχή

Σιγά-σιγά οι μέρες των γιορτών φτάνουν προς το τέλος τους. Ας πούμε λοιπόν δυο λόγια για το επιβεβλημένο ‘’κλίμα των ημερών’’. Η πραγματικότητα αυτή είναι σε μεγάλο βαθμό, ούτως ή άλλως, κατασκευασμένη γι’ αυτούς που φέρουν την ταυτότητα του καταναλωτή και όλο το αστικό περιβάλλον οδηγεί σε αυτή την κατεύθυνση. Εδώ και χρόνια ο κοσμικός χαρακτήρας υπερτερεί του θρησκευτικού, κοινώς ποιος θυμάται τη γέννηση του Θεανθρώπου κλπ σημασία έχει η γέμιση της γαλοπούλας, τα ποτά, τα παιχνίδια,τα ταξίδια, τα δώρα που θα πάρουμε και θα δώσουμε, τα ρεβεγιόν, τα μελομακάρονα και τα ψώνια, τα ψώνια, τα ψώνια…. που προϋποτίθενται για όλα αυτά, για να καταναλώνουμε, γιατί όμως; Ε κάπου στο βάθος τέρμα ίσως βρίσκεται και ο σκοπός. Φυσικά δεν γίνεται λόγος για την έλλειψη του θρησκευτικού αισθήματος και συγκριμένα του χριστιανισμού από τη ζωή του εκμοντερνισμένου ατόμου αλλά για την αυτοκρατορία της εμπορευματοποίησης που έχει καταλάβει τη ζωή σε όλες τις φάσεις. Καταναλώνουμε για να ζούμε ή