Η πόλη των φόβων

Ο φόβος ίσως είναι ένα από τα πιο δυνατά και επιδραστικά συναισθήματα, είναι η συνειδητοποίηση ενός πραγματικού ή πλασματικού κινδύνου. Ο φόβος στην πόλη εκφράζεται στην ακινησία των σωμάτων του ενός απέναντι στον άλλο, στην καχυποψία που διαρρηγνύει κάθε απόπειρα προσέγγισης, στην βαρεμάρα από την απουσία του απρόβλεπτου, την ανάπτυξη μηχανισμών απώθησης και ευελιξίας σαν μανδύα που θέλουμε να μας κάνει αόρατους και ας είμαστε εμφανείς λόγω της συνεχούς σύνταξης ακανόνιστων σχημάτων και στον καταιγισμό οπτικών και ηχητικών ερεθισμάτων που δεν προλαβαίνουν να γίνουν καν αντιληπτά. Κάποιος που έζησε πολύ παλιότερα παρατηρεί σε αυτή την νέα πόλη την παντελή απουσία της δημιουργικότητας, το σοκαριστικό διαχωρισμό από τη ζωή και την περίφραξη της σε ορισμένους και αποστειρωμένους χώρους, που στέρησαν τη δημιουργικότητα από το βίωμα και το αντίστροφο, αφήνοντας το άδειο απομεινάρι τους στην θέση του παλιού που ήταν το τραγούδισμα στις αυλές, η συντροφικότητα στις πλατείες, το περπάτημα στις γειτονιές, το μοίρασμα και η αμοιβαιότητα στην μάθηση και η αντίληψη του χρόνου και του χώρου μέσα από όλα αυτά.

Φόβος είναι όταν αντιλαμβάνεσαι ότι οι πλατείες δεν σχεδιάστηκαν και τα παγκάκια δεν τοποθετήθηκαν με το συγκεκριμένο τρόπο για να μας φέρουν πιο κοντά αλλά για να χρησιμοποιηθούν ή όχι με προσχεδιασμένο τρόπο γι αυτούς που εκεί θα νιώθουν αφελώς αυτάρκεις και ασφαλείς ενώ κάποιοι άλλοι είναι ανεπιθύμητοι και ανασφαλείς. Κάπως έτσι σιγά-σιγά οι χώροι γίνονται σαν εμάς, (και το χειρότερο) εμείς σαν τους χώρους φοβισμένοι και αποστασιοποιημένοι από όσα μας αφορούν άμεσα. Εδώ ο φόβος λειτουργεί και σαν ένα πειστικό προκάλυμμα στην συνειδησιακή ζύμωση που γεννά τον κυνισμό και την απάθεια. Χαρακτηριστικά που αναπαράγουν, αυτιστικά σχεδόν, αυτό που ζούμε, αναγνωρίζοντας την προβληματικότητα του σε αυτό που το γεννά και το αναπαράγει.

Φόβος είναι η απουσία των αποτυπωμάτων του παρελθόντος που είναι βολικά για την μνήμη της εξουσίας και των οποίων η καταστροφή εξυπηρετεί την εξουσία της μνήμης. Οι μύθοι, οι ιστορίες και τα σύμβολα της πόλης έπαψαν να υπάρχουν αφότου έφυγαν και οι τελευταίοι ζωντανοί αφηγητές τους και καταστράφηκε η υλικότητα που είναι ένα ομιλόν “πρόσωπο” της μνήμης. Τα προσφυγόσπιτα, οι μεγάλες βιομηχανίες, τα σημάδια του μεσοπολέμου, οι δημόσιες βρύσες, το πράσινο….

Ο φόβος κυριαρχεί στις σύγχρονες πόλεις γιατί όσο εσωτερικεύεται στις κλειστές πόρτες των διαμερισμάτων και των μέσων δικτύωσης πολλαπλασιάζεται ψάχνοντας φαντάσματα και εύκολα θύματα στο δημόσιο χώρο.

Ας κάνουμε έξωση στο θλιβερό συγκάτοικο που μας φορτώσανε ….