Οι βουβές διευθετήσεις και οι εκκωφαντικές κραυγές

Κανείς δεν τολμάει να ομολογήσει στον εαυτό του ότι η δολοφονία του Ζακ και οι γυναικοκτονίες στη Ρόδο και την Κέρκυρα είναι μεμονωμένα περιστατικά. Κι αυτό γιατί η πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας αναγνωρίζει κάποιου είδους συνάφειες με τους δολοφόνους. Ακόμη κι αν όλες αυτές οι υποθέσεις δεν ήταν σε τέτοιο βαθμό χειραγωγημένες από τα ΜΜΕ, οι λόγοι είναι αρκετοί για τους φορείς της κυρίαρχης αντίληψης να "κατανοήσουν" τα κίνητρα των φόνων. Το πρεζάκι που πήγε να κλέψει, ο διαφορετικός που δεν μπορεί να υπεραπιστεί τον εαυτό της αλλά τολμάει να τον εκθέτει, το κορίτσι που δεν "κάθεται στο σπίτι" του νυχτιάτικα, το κορίτσι που ερωτεύεται έναν... αφγανό. Για όλα αυτά τα εγκλήματα υπάρχει λόγος κι αυτός ο λόγος δεν εστιάζει εκεί όπου ανήκει, στον δολοφόνο, αλλά... επιμερίζεται και στο θύμα, σε άλλες περιπτώσεις περισσότερο σε άλλες λιγότερο.
Εδώ, στο Αιγάλεω, η κατάσταση δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική. Η  συστημική κρίση που συσφίγγει την οικογενειακή συνοχή δεν περιορίζεται στο μοίρασμα του οικονομικού φόρτου. Μετέφηβοι/ες αλλά και μεγαλύτεροι άνθρωποι σε ηλικία παρατείνουν τη διαμονή ή επιστρέφουν στα πατρικά τους για να τα βγάλουν πέρα. Η συνθήκη είναι τοξική. Η έλλειψη οικονομικής αυτονομίας και η παρεπόμενη εξάρτηση ενισχύει τις πατριαρχικές εξουσίες στο πλαίσιο του οικογενειακού θεσμού. Η ακροδεξιά μετατόπιση του συστήματος δεν είναι ορφανή αλλά έχει μεγάλη σχέση με την ενίσχυση των παραδοσιακών προκαταλήψεων στο μοριακό επίπεδο της καθημερινής ζωής που μπορεί να επιβάλλονται, στο προκείμενο, με σχέσεις οικονομικής εξάρτησης και καταναγκαστικού κοινοβίου αλλά αποτελούν, εντέλει, δύναμη κοινωνικής συνοχής και παράγουν αποτελέσματα. Είναι πραγματικές κι όχι φαντασιακές ούτε ενδεχομενικές.
Μήπως αυτές οι παραδοσιακές προκαταλήψεις που ενισχύονται σε αυτήν την περίοδο (καθώς βολεύουν την καπιταλιστική συνθήκη προκείμενου να νομιμοποιείται επιτελεστικά και χωρίς ασυνέχειες)  θα περιοριστούν μόνο στη συνθήκη διακριτικού πειθαναγκασμού; Όχι βέβαια. Τα αποτελέσματα που παράγονται -και θα παράγονται- θα είναι και θανάσιμα και αιματηρά. Εδώ δεν πρόκειται για "μεμονωμένα περιστατικά" αλλά για μια επίταση της εγγενούς στο σύστημα πατριαρχικής κανονικότητας. Κι έτσι, οι βουβές διευθετήσεις ενδοοικογενειακής βίας είναι φυσικό να παράγουν σπασμωδικές και εκκωφαντικές κραυγές που δεν θα είναι αυτές δήλωσης των ορίων της απαντοχής αλλά αυτές του θανάσιμου πόνου.
Μέχρι η κυρίαρχη αντίληψη να γίνει κομμάτια κι αποσπάσματα...