Στα εργοτάξια της πραγμοποίησης

Καθώς κοιτάζω το εργοτάξιο πίσω από το River West νιώθω έναν ακατανόητο εκνευρισμό, μια ανησυχία αλλά δεν μπορώ να προσδιορίσω το γιατί, συνεχίζω να κοιτάζω και η κίνηση των μηχανημάτων κινητοποιεί την σκέψη, τη μνήμη …. Ξέρω τι υπήρχε λίγο καιρό πριν ακόμα σ αυτό το σημείο, οι βιομηχανίες πεταλούδα και bravo και πριν από αυτές (πριν το 1940 δηλαδή) ήταν η ακρότερη πλευρά του ελαιώνα και της υπέροχης βλάστησης του που έφτανε ως το σημερινό ΤΕΙ Πειραιά. Σίγουρα υπάρχει και η ανακούφιση που έρχεται αμέσως μετά την καταστροφή αυτού που ακόμα μένει στο χώρο και συμβολίζει τις ατελείωτες ώρες καταπίεσης και δυστυχίας, καταναγκασμών και βαναυσότητας που βίωνε ο βιομηχανικός εργάτης. Παρολαυτά στο Αιγάλεω μοιάζει όλοι να έχουν ξεχάσει αυτή τη πλευρά της πόλης που υπήρχε λίγες δεκαετίες πριν, κανείς δεν μιλάει για τις συνθήκες εργασίας μόνο για το πόσο διάφοροι βιομήχανοι «ευεργέτησαν» την περιοχή, μόνο που ξεχνάνε να πουν ότι το έκαναν απομυζώντας τους στα εργασιακά κάτεργα. Πάει λοιπόν αυτή η «υπενθύμιση» που δημιουργούσε η παρατημένη πλειάδα κτιρίων της μικρής βιομηχανικής παραγωγής στα δυτικά από τη δεκαετία του ‘60 αργόσυρτα μέχρι το ‘90, δίνει τη σκυτάλη σε νέους καταναγκασμούς και δυστυχία. Από την παραγωγή στη κατανάλωση. Αυτή είναι η ιστορική μετατόπιση του καπιταλισμού (εδώ και 40 χρόνια) και λίγο καθυστερημένα εισέρχεται σε αυτή και η περιοχή μας. Η ανάπτυξη που ευαγγελίζονται δεν είναι τίποτα άλλο από το πλασάρισμα «νέων κουλτούρων» υλικής κατανάλωσης λίγο πιο κει στην πόλη, στις παρυφές, που “προσφέρουν” οι μεγάλες παγκόσμιες εταιρίες (Ikea , Praktiker ,Zara κλπ) σε λογικές τιμές, υπηρεσίες που αμείβονται με μισθούς πείνας και εμπορεύματα που αγοράζονται με επιδόματα. Πάραυτα η οικονομία της πόλης κινείται σε βάρος των πληβείων για να επιτευχθεί η πολυπόθητη αστική αναδιάρθρωση προκειμένου να προσαρμοστεί στις μεταβαλλόμενες συνθήκες και να αξιοποιηθούν οι νέες τεχνολογίες και οι νέες κοινωνικοοικονομικές δυνάμεις.

Οι κοινωνικές ανισότητες οξύνονται με την πόλη να αλλάζει διαρκώς εκμεταλλευτικές χρήσεις χωρίς να δημιουργούνται ούτε στο ελάχιστο τοπικές συγκρούσεις από τους από τα κάτω. Το τοπίο μοιάζει ολότελα παρατημένο στην ματαιότητα της αποξένωσης, της συστηματικής παραίτησης των περιοίκων πλην ολίγων εξαιρέσεων στο παρελθόν, που ωστόσο επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Κοιτάζω και αυθόρμητα το τοπίο μου φέρνει άλλες εικόνες, άλλα τέτοια τοπία που κινούνται σε παράλληλο χρόνο και χώρο. Από προηγούμενες καθημερινές στιγμές που προκαλούν το ίδιο αίσθημα δυσφορίας, ζάλης από τους ρυθμούς της εμπορευματοποιημένου κόσμου. Σοκ στην στιγμιαία συνειδητοποίηση που έρχεται και φεύγει, σε μια διαρκή ανακύκληση, ότι όλα κινούνται παράλογα χωρίς ουσία ύπαρξης, με επίπλαστες ανάγκες που οδηγούν σε μια επίπλαστη ζωή. Δεν υπάρχει καμία ανάπτυξη, το μόνο που υπάρχει είναι η απαξίωση της ίδιας της ζωής. Η μητροπολιτική αίσθηση είναι πιο οδυνηρή και η συνείδηση πιο κατακερματισμένη από ποτέ.