Μέρες που είναι...

Σιγά-σιγά οι μέρες των γιορτών φτάνουν προς το τέλος τους. Ας πούμε λοιπόν δυο λόγια για το επιβεβλημένο ‘’κλίμα των ημερών’’. Η πραγματικότητα αυτή είναι σε μεγάλο βαθμό, ούτως ή άλλως, κατασκευασμένη γι’ αυτούς που φέρουν την ταυτότητα του καταναλωτή και όλο το αστικό περιβάλλον οδηγεί σε αυτή την κατεύθυνση. Εδώ και χρόνια ο κοσμικός χαρακτήρας υπερτερεί του θρησκευτικού, κοινώς ποιος θυμάται τη γέννηση του Θεανθρώπου κλπ σημασία έχει η γέμιση της γαλοπούλας, τα ποτά, τα παιχνίδια,τα ταξίδια, τα δώρα που θα πάρουμε και θα δώσουμε, τα ρεβεγιόν, τα μελομακάρονα και τα ψώνια, τα ψώνια, τα ψώνια…. που προϋποτίθενται για όλα αυτά, για να καταναλώνουμε, γιατί όμως; Ε κάπου στο βάθος τέρμα ίσως βρίσκεται και ο σκοπός. Φυσικά δεν γίνεται λόγος για την έλλειψη του θρησκευτικού αισθήματος και συγκριμένα του χριστιανισμού από τη ζωή του εκμοντερνισμένου ατόμου αλλά για την αυτοκρατορία της εμπορευματοποίησης που έχει καταλάβει τη ζωή σε όλες τις φάσεις.

Καταναλώνουμε για να ζούμε ή ζούμε για να καταναλώνουμε; Eίναι η πιο ισχυρή ταυτότητα αυτή του καταναλωτή. Αυτή που δίνει αξία σε αυτό που είμαστε όταν κατέχουμε, είναι ο κυρίαρχος τρόπος για να αισθανθούμε, για να παίξουμε, για να επικοινωνήσουμε ανεξάρτητα από τους ταξικούς διαχωρισμούς, είναι ο τρόπος για να απωθήσουμε το κενό που υπάρχει στην καθημερινή ζωή, για να απομακρυνθούμε από το νόημα τη ζωής παραβλέποντας την αξία του χρήματος ως μέσου χρηστικής συναλλαγής δίνοντας του αναπόφευκτα λατρευτικές ιδιότητες(αφού αν δεν το κατέχεις δεν μπορείς να έχεις τίποτα από τα παραπάνω). Όπως σε όλες τις ευρωπαϊκές πόλεις έτσι κ στο Αιγάλεω city η δημοτική αρχή (η αυτοαποκαλούμενη αριστερή όπου δεν διαφέρει στην ουσία από τη δεξιά παρά μόνο ονομαστικά) επιστρατεύοντας την αισθητική τού βάζω όσα περισσότερα φωτάκια και λαμπιόνια πάνω σε δέντρα, σε στρογγυλές μεταλλικές κατασκευές και σε ό,τι άλλο λειτουργεί ως σταντ στην κεντρική πλατεία και στους κεντρικούς δρόμους όπου υπάρχουν επιχειρήσεις για να επιταθεί το αίσθημα ‘’της χαράς των Χριστουγέννων’’, μετάφραση της χαράς της κατανάλωσης. Οι εργαζόμενοι στις εμπορικές επιχειρήσεις δουλεύουν ασταμάτητα επί δύο εβδομάδες και την παραμονή της πρωτοχρονιάς αν έτυχε να εξυπηρετηθείς από κάποιον που δουλεύει τόσο, ίσως ένιωσες την ελάχιστη επιθετικότητα που μπορεί να εκφραστεί όταν υφίστανται τόσο ανελαστικές συνθήκες εργασίας. ;

Oταν όλο αυτό όμως συμβαίνει στην εποχή της κρίσης με τις αυξανόμενες κοινωνικές ανισότητες να έχουν αναδιαμορφώσει προς τα κάτω το όριο της φτώχειας και το τοπίο του αποκλεισμού, για ποιους είναι ακόμα ζωντανό το «όνειρο» της κατανάλωσης; Σίγουρα όχι για αυτούς που ονομάζουν περιθωριακούς και απόβλητους της κοινωνίας - που στα δυτικά ποτέ δεν είναι λίγοι αλλά η πλειονότητα που ολοένα αυξάνεται – και με το ζόρι επιβιώνουν μέρες που είναι! Ας αναρωτηθούμε όμως τι συμβαίνει όταν ζείς σε μια κοινωνία που αυξάνονται οι «ανάγκες» του ατόμου ενώ μειώνονται τα χρήματα του; Η απάντηση είναι αυτονόητη, είναι αυτό που ζούμε, ο άνθρωπος αδυνατεί να ευτυχήσει και ακόμα περισσότερο τέτοιες «άγιες μέρες» που παραδοσιακά η κατανάλωση έχει την τιμητική της. Αυτονόητο είναι το πώς και το γιατί συνεχίζει να ψηφίζεται η δημαγωγία και οι πατερναλιστές της κατανάλωσης, ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το πιο… αυτονόητο: να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, να ορίσουμε τους όρους και τις συνθήκες της ευτυχίας πέρα από την ηγεμόνευση του εμπορευμάτων και όχι να καταναλώνουμε ήσυχα και ανόητα αναθέτοντας στο κάθε ματαιόδοξο και τυχοδιώκτη να διαμορφώνει την ζωή μας στα μέτρα του. 

Ίσως τότε, τόσο η ζωή αυτές τις μέρες του χρόνου να διαμορφωνόταν πολύ διαφορετικά όσο και οι υπόλοιπες μέρες του. Ίσως τότε να επαναπροσδιορίζαμε τους συλλογικούς κώδικες των κοινοτήτων που με έναν τρόπο κατοικούν στην πόλη, των προσφύγων που έχτισαν στην ουσία το Αιγάλεω, που το κατοίκησαν για να εργαστούν ως προλετάριοι στην τότε αναπτυσσόμενη βιομηχανική του ζώνη, που η αλληλεγγύη δεν ήταν απλά μια λέξη για να άγεται και να φέρεται στην εργαλειοθήκη της δημαγωγικής πολιτικής αλλά ένας ζωντανός χρόνος, μια ζωντανή πράξη, καθημερινές στιγμές αμοιβαιότητας και συντροφικότητας.