Requiem for the trees

Η μέρα ξεκίνησε συγκινητικά αντικρίζοντας τον χειμωνιάτικο ουρανό. Η εναλλασσόμενη ένταση του φωτός που ποτέ δεν έγινε λιακάδα, πυροδοτήθηκε ωστόσο από την χορογραφική  μαεστρία μιας  στρατιάς από σύννεφα προκαλώντας ένα ευχάριστο τράνταγμα. Αυτά όσον αφορά τον ουρανό γιατί στη γη τα πράγματα εξελίσσονται λιγότερο ευχάριστα. Το υπόλοιπο χειμωνιάτικο τοπίο στο Αιγάλεω δυστυχώς μοιάζει απλά να ανασύρει τις πληγές του, που έτσι κ αλλιώς είναι αφημένες στην λείανση της κανονικότητας. Η ίδια σκέψη επανέρχεται κάθε μέρα εδώ και μια βδομάδα από όταν ανακαλύψαμε την καρατόμηση 40 δέντρων περιμετρικά του Μπαρουτάδικου. Είναι αδιανόητο να κόβονται μαζικά τόσα δέντρα σε μια πόλη που  το πράσινο σε λίγο θα είναι ανάμνηση κυριολεκτικά. Μαζί με την βαθιά θλίψη για την κοπή τους συνυπάρχουν ο θυμός και η οργή για το θράσος της νομιμοποίησης μιας τέτοιας πράξης από τη δημοτική αρχή. 

Η επιχειρηματολογία  της δημοτικής αρχής είναι αυτή που φέρει και η εποχή της αλλοτρίωσής μας, είναι τόσο τεχνική και ανούσια όσο κενή και ψεύτική. Πως αλλιώς θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο παρά σε μια τέτοια εποχή που οι πόλεις ως κατασκευή εξελίσσονται χωρίς καμία διαλεκτικότητα με το  άμεσο και ευρύτερο  περιβάλλον χάνοντας κάθε σχέση και ισορροπία μαζί του και σιγά-σιγά αλλάζοντας και τα νοήματα που εμπεριέχει. Οι  τελευταίες γενιές έχουν αλλάξει ολοκληρωτικά και δραματικά την σχέση  τους με τη φύση. Για την πραγματικότητα της μητρόπολης θα έλεγε κάποιος ότι δεν έχει καμία σχέση μάλλον με τη φύση, όπως κάθε τι άλλο στη ζωή της πόλης βρίσκεται σε οριοθετημένες ζώνες κατανάλωσης. Έτσι λοιπόν και στο Αιγάλεω  η αποστασιοποίηση από την πόλη αυτή κάθε αυτή και την διαμόρφωση της είναι ολοένα και πιο έκδηλη. Ο χώρος γίνεται όλο και πιο πολύ ελεγχόμενος και οριοθετημένος, ζώνες διαφορετικών χρήσεων με νέους όρους και ορισμούς, για διαφορετικούς αποδέκτες-καταναλωτές. Ίσως από αυτή την εποχή και μετά η περιπλάνηση στην πόλη να γίνει μια ανάμνηση οριστικά. Η  εισαγωγή του μετρό και τον μέσων μαζικής δικτύωσης διαφοροποίησαν δραστικά με την παρέμβαση τους τη ζωή στη πόλη  μεταμορφώνοντας τη. Στην ουσία διαμορφώνουν μια νέα πραγματικότητα για να ζεις, την εικονική πραγματικότητα, την εικονική –ψηφιακή πόλη. Αναρωτιέμαι πόσοι από αυτούς που διέσχιζαν το Μπαρουτάδικο πριν το μετρό για να φτάσουν στο προορισμό τους έχουν αντιληφθεί την κοπή των δέντρων και αν αυτό έχει γίνει, είναι μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα ως επί το πλείστον. Αυτοστιγμεί αυτή η μη παρουσία στην πόλη  αναιρεί και την ίδια  την διαλεκτική της διαμόρφωσης, το επιθυμητό των Αρχών δηλαδή. 

Η κοπή των δέντρων δεν θα ήταν το ίδιο εύκολη αν οι περαστικοί ήταν στοιχειωδώς ενεργητικοί σε σχέση με αυτό που τους αφορά άμεσα. Η ανυπακοή και η αντίδραση σε μια τέτοια πράξη ενδεχομένως να είχε πυροδοτήσει μια άλλη πραγματικότητα λιγότερο εικονική. Οι τελευταίες προεκλογικές εξαγγελίες του νυν δημάρχου για ψηφιακό άλσος θα φάνταζαν ακόμα ένα αστείο αν δεν είχαμε αυτή τη θλιβερή απώλεια, ως ακόμα ένα  αποτέλεσμα της  γενικευμένης παραβίασης του μέτρου της σχέσης με τη φύση, της αλληλεπίδρασης με το χώρο και της αναίρεσης κάθε αισθήματος δικαίου. Είναι επιλογή μας να επανοικειοποιηθούμε την πόλη που ζήσαμε και που ζούμε να αποκρούσουμε  την επέλαση της «ανάπτυξης και της προόδου» με την δημιουργία  ζωντανών σχέσεων και κοινωνικών αντιστάσεων.