Κάτι μεταξύ Βοναπάρτη και Λουδοβίκου του Αιγάλεω

Θέλει γερά νεύρα για να αντιμετωπιστεί ορθολογικά (πράγμα που έτσι κι αλλιώς έχει γούστο να κάνουμε πάντα με τις Εξουσίες ως ανάδειξη των αντιφάσεων εν τοις όροις τους) η βοναπαρτιστικού τύπου διοίκηση του Δ. Μπίρμπα... αλλά ας αποπειραθούμε να το κάνουμε.

Πέρα από τις λοβιτούρες:
-Για τα τρία έργα που λέει ότι έχει να επιδείξει ο δήμαρχος: 1. Έχει εντάξει τον δήμο σε προγράμματα επιδοτήσεων του ύψους των 40 εκατομμυρίων ευρώ. Εδώ έργο συνιστά το ότι κατόρθωσε να κατοχυρώσει τα λεφτά κι όχι ότι απέκτησαν υλικότητα ως έργα στη διάρκεια των 5 χρόνων της διαχείρισής του... 2. Λέξεις όπως συντήρηση υποδομών, βελτίωση ηλεκτρολογικού υλικού, εξορθολογισμός των οικονομικών του δήμου... δεν συνιστούν έργα αλλά διεκπεραιωτική λειτουργία του μηχανισμού της τοπικής αυτοδιοίκησης και 3. Κοινωνική αλληλεγγύη... κι εδώ είναι ο γέλωτας αφού πρόκειται για απλή αναδιανομή των πόρων της κεντρικής πολιτικής διαχείρισης. Δεν υπάρχει δηλαδή έργο που να φέρει την όποια επιβεβαίωση αυτής ως πρόκριση έναντι της όποιας άλλης δημοτικής διαχείρισης...

-Το όραμά του για το Αιγάλεω ως "ράγα ανάπτυξης" έχει προφανώς να κάνει με το τί "τραίνο" θα βάλει επάνω τους. Ας προσπεράσουμε τα 4 σημεία wifi στην πόλη που σε άλλες πόλεις χωρίς ιδιαίτερους πόρους κλείνουν δεκαετία. Για τα χαμηλότερα δημοτικά τέλη ας ρωτήσει τους δημότες... Έχουν άλλη άποψη και εδώ ο συγκρητισμός με διπλανούς δήμους δεν είναι πειστικό όπλο. Το "τραίνο" της ανάπτυξης του Μπίρμπα θα είναι ιδιωτικό και θα περάσει πάνω από τους δημόσιους χώρους. Μια κλασσική καπιταλιστική "ανάπλαση" με όλη την προσχηματική της κοινής ωφέλειας. Μια βαρετή κενότητα.

-Μόνο όσον αφορά το Μπαρουτάδικο σημειώνει δύο προοπτικές: Μουσείο βιομηχανικού πολιτισμού και ψηφιακό (!) άλσος. Εκεί λοιπόν, στις στοές του Μπαρουτάδικου, όπου δολοφονήθηκαν δεκάδες ίσως και εκατοντάδες (κανείς δεν ξέρει κι ούτε, δυστυχώς, θα μάθει ποτέ) εργάτες και εργάτριες από τις δοκιμαστικές ή λανθασμένες εκρήξεις, έχει σκοπό να περιφέρει τους τουρίστες που θα θαυμάζουν την υπόγεια αρχιστεκτονική. Αντι να μιλάμε στο Αιγάλεω για ένα ταξικό μνημείο όπου πρόσφυγες καταναγκάστηκαν να δουλεύουν για ένα ξεροκόμματο προς όφελος του Μποδοσάκη και του ελληνικού μιλιταρισμού και που εντέλει πολλοί και πολλές από αυτούς και αυτές δολοφονήθηκαν (γιατί εμπεριέχεται δόλος όταν ενσωματώνονται ενδεχόμενα ανθρώπινων απωλείων στην παραγωγική διαδικασία) μιλάμε για έναν βιομηχανικό πολιτισμό ακαδημαϊκου και σπηλαιολογικού τύπου αποστειρωμένο από τις ταξικές αντιθέσεις και τα κοινωνικά του χαρακτηριστικά! Τέλος, η φράση "ψηφιακό άλσος" λέει πολλά... Με δεδομένο ότι το φυσικό περιβάλλον του Μπαρουτάδικου έχει πλέον αφυδατωθεί, κυριολεκτικά χωρίς πότισμα και παρατημένο στη μοίρα του και έχοντας τη μισή του έκταση πολεοδομημένη (ας υπολογιστεί εδώ και το τσιμέντο που πρόκειται να ρίξει στο Πατινάζ με το πρόσχημα του βρεφονηπιακού σταθμού, χώρο που με καθαρά υπηρεσιακό τρόπο διαχωρίζει από το Μπαρουτάδικο και ως εκ τούτου μπορεί και το εξαιρεί από την ρητορική του για την αξιοποίηση του άλσους) δεν μπορούμε παρά να μιλάμε για "ψηφιακό άλσος". Ύβρις; Ύβρις βέβαια! Αν προσθέσουμε και τα εκατοντάδες δέντρα που έχουν καρατομήσει οι δημοτικές υπηρεσίες με το πρόσχημα του κλαδέματος, τότε είναι βέβαιο ότι βαδίζουμε κυριολεκτικά προς μια "ψηφιακή πόλη".

Αυτά από τον Βοναπάρτη ή τον Λουδοβίκο του Αιγάλεω. Διαλέχτε.