Κυριακή βράδυ, Αγ. Λαύρας, Σμύρνης και Μπότσαρη

Κυριακή βράδυ. Το νεύρο της πόλης βρίσκεται εκεί που συγκεντρώνεται το μεγαλύτερο πλήθος της. Με τα εμπορικά μαγαζιά του κέντρου κλειστά, εκείνα που συγκεντρώνουν το καταναλωτικό ενδιαφέρον είναι τα μαγαζιά διασκέδασης και εστίασης... Στο βαθμό που τα μεταφορικά μέσα έχουν προδιαγράψει την πρόσβαση σε αυτό που λέγεται "κέντρο" (με την έννοια του κέντρου εκεί που ορίζεται το πεδίο της "αγοράς" και την έννοια της περιφέρειας στις πολεοδομικές ζώνες κατοικίας) κι αυτό έχει σχέση με την προλεταριακή/ταξική οριοθέτηση της πόλης, η καταναλωτική ζώνη διασκέδασης, όσον αφορά το Αιγάλεω, διαγράφει μια μικρή κύκλωση του εμπορικού δρόμου, που στο προκείμενο είναι η Ιερά οδός από την Θηβών έως την πλατεία του σταθμού μετρό.
Μόνιμη εξαίρεση αποτελεί το "θεματικό πάρκο" της Αγίας Λαύρας δίπλα στη διασταύρωση Θηβών και Ιεράς Οδού. Δεν θα εξαντληθεί εδώ η αναφορά στο συγκεκριμένο αυτό φαινόμενο καθώς αποτελεί  μια ιδιοτυπία που χρήζει ιδαίτερης ανάλυσης. Πρόκειται πάντως για ένα υβριδικό πείραμα ζώνης διασκέδασης που σχεδιάστηκε με βάση τον φοιτητόκοσμο κυρίως των τριγύρω περιοχών, εξ ου και οι χαμηλές τιμές και ο "νεολαιϊστικος αισθητικός χαρακτήρας".
Έτσι, μια περιπλάνηση με κέντρο την καταναλωτική αγωγή ενός κυριακάτικου απόβραδου προϋποθέτει και το πέρασμα από την ιδιοτυπία της Αγίας Λαύρας, μιας μικρής σε έκταση καταναλωτικής ζώνης που αφορά μια μεγάλη, ωστόσο, πύκνωση παρουσίας και που ξεφεύγει από την αναφορά στους κατοίκους του Αιγάλεω.
Ο μικρός περιφερειακός κύκλος όπου προαναφερθήκαμε αφορά τις οδούς Χρυσοστόμου Σμύρνης και Μπότσαρη. Ειναι δρόμοι παράλληλοι στην Ιερά Οδό ("εγκολπώνουν" τους μικρούς κάθετους πεζόδρομους που καταλήγουν στην Ιερά Οδό με τραπεζοκαθίσματα) και έχουν σημείο αναφοράς κυρίως στον κόσμο του Αιγάλεω. Η διαφορά έγκειται ότι στην Σμύρνης θα συναντήσεις περισσότερο ανθρώπους μεγάλης ηλικίας, ενώ στα μαγαζιά της Μπότσαρη η μετεφηβεία βαράει κόκκινο.
Η λογική αυτής της μικρής περιφέρειας βασίζεται στο ότι η αγορά της Ιεράς Οδού έχει αποκτήσει αμιγώς μαγαζιά "ένδυσης και υπόδησης" για λειτουργικούς καθαρά λόγους. Οι καταναλωτές ψωνίζουν στην Ιερά Οδό και τραβιούνται στους παράλληλους δρόμους για να εξυπηρετήσουν την "κοινωνικότητά" τους.
Μέχρι εδώ πρόκειται για βασικές κοικοτυπίες προσομοιωμένες στο Αιγάλεω. Εκείνο που έχει, ωστόσο, σημασία είναι ο χαρακτήρας της μιζέριας που συνδιαλλέγεται με τα αισθητικά προκαλύμματα των μαγαζιών. Ένα ενδιαφέρον κοντράστ που είναι πασιφανές ότι υπολείπεται σε σχέση με τους κυριαχικούς στόχους στη διαλεκτική σχέση ανθρώπων και χώρου. Οι πλούσιες σε ποικιλία ασκήσεις ύφους των μαγαζιών δεν αντανακλώνται στην ένταση του κοινωνικού ενδιαφέροντος αφού το καταναλωτικό πλήθος έχει μια συμπεριφορική ομοιογένεια, οι νευρωτικές φωνές που εναλλάσονται με παράλληλες σιωπές, η εκκωφαντική μοναξιά, το επιθετικό "φλερτ", και εντέλει, η διαρκής ψυχογεωγραφική αντίθεση μεταξύ πεζοδρομίου με τραπεζοκαθίσματα και χωρίς τραπεζοκαθίσματα που είναι εξαιρετικά ενοχλητική...
Πάντα σε αυτή τη συνθήκη έχει σαφώς μεγαλύτερο ενδιαφέρον όταν εγκαταλείπεις την καταναλωτική ζώνη και βρίσκεσαι μέσα στα ήσυχα και μισοσκότεινα στενά που απλώνονται φυγόκεντρα προς τις συνοικίες της πόλης. Η βουβή μιζέρια μπορεί να είναι αισθητή, είναι όμως ειλικρινής. Και η εξουσία τρέμει την ειλικρίνεια...