Ακόμη μια Ελένη ως ''μεμονωμένο συμβάν"΄;

Αναπόφευκτα η είδηση της βίαιης δολοφονίας της Ελένης Τοπαλούδη στη Ρόδο από δυο ντόπιους   άνδρες ξυπνάει θυμό και οργή για την πατριαρχία και τους εκπροσώπους της. Αν είσαι  γυναίκα όμως, όπως  εγώ που γράφω αυτό το κείμενο, το πιθανότερο είναι ότι ξυπνά  εξίσου μνήμες και βιώματα από μια κουλτούρα που συχνά στην καθημερινότητα έχεις νιώσει να σε καταπιέζει  και να παρεμβαίνει, εντέλει, σε κάθε  προσωπική ή δημόσια στιγμή της ζωή σου, από τους τυπικούς θεσμικούς φορείς εξουσίας που ορίζουν την σεξουαλικότητα στα  επίσημα έγγραφα μέχρι τους άτυπους εκπροσώπους της, τους γονείς και το κοινωνικό περιβάλλον που φροντίζουν να γίνεις πιστό τέκνο της πατριαρχικής αγωγής. Διαφορετικά  πρότυπα και στερεότυπα  επιφυλάσσει η πατριαρχία για το κάθε φύλο αλλά αυστηρά δομημένα και για τα δύο, πηγάζουν από τον ίδιο πυρήνα  διαμορφώνοντας την προσωπικότητα και, εν γένει, το άτομο χωρίς να γνωρίζεις ποιος ή ποια και πως θα ήσουν αν είχες μεγαλώσει χωρίς αυτά.

Γι' αυτό, κάθε άτομο που αναγνωρίζει αυτή την διαστρέβλωση (σε μια ουσία ελεύθερου αυτοπροσδιορισμού) και την παρέμβαση στη ζωή του γνωρίζει πολύ καλά  ότι το έγκλημα της Ρόδου και ο βιασμός που προηγήθηκε δεν είναι κάτι που αφορά την τοπική κοινότητα ή την περιφέρεια αλλά όλη την ελληνική πραγματικότητα. Η πατριαρχία παραμένει το κυρίαρχο σύστημα ιδεών για το φύλο μέσα στην συνολική κυριαρχική αντίληψη και παρότι οι φεμινιστικοί αγώνες του προηγούμενου αιώνα βελτίωσαν την θέση της γυναίκας δεν έφεραν παρά μια φενακισμένη ισότητα. Είναι η γενικευμένη και διάχυτη  κουλτούρα κι ας προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο  αυτοί που νιώθουν να απειλούνται τα προνόμιά τους. Απόδειξη  ότι οι ίδιοι άγραφοι φαλλοκρατικοί νόμοι και κώδικες ισχύουν παντού γύρω μας,  ισχύουν  στη Ρόδο όπως  και σε κάθε περιφέρεια, ισχύουν στις μητροπόλεις και στα προάστια  τους, ισχύουν και στο Αιγάλεω. Αιγάλεω και Ρόδος δεν διαφέρουν πολύ λοιπόν. Αξιόπιστος εγγυητής  που επιβεβαιώνει τον ισχυρισμό είναι το ίδιο το βίωμα. Έχω νιώσει ότι βρίσκομαι ή μάλλον ότι θα βρεθώ στην ύστατη θέση της βιασμένης νεκρής κοπέλας, όπως χιλιάδες γυναίκες διαφορετικής  φυλής  και τάξης έχουν νιώσει ότι απειλούνται από παρενόχληση αργά τη νύχτα περπατώντας, στον εργασιακό χώρο, στο φιλικό και στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον. Σε κάθε μέρος, συνθήκη και ηλικία, όπου κάποιος σεξιστής θεωρεί ότι μπορεί και δικαιούται να σου επιβληθεί βίαια με το πιθανότερο κίνητρο να είναι το σεξουαλικό, ακριβώς γιατί έχει μάθει ότι για να επιβεβαιωθεί ως άνδρας πρέπει να σου επιβληθεί ακόμα και δια της βίας και μάλιστα αντλώντας ικανοποίηση από αυτή του την πράξη, δηλαδή το βιασμό και την κακοποίηση. Το έχω  νιώσει  στον ταξιτζή που απλώνει τα ξερά του στα γυμνά μου πόδια στα 18 μου χρόνια γιατί βρίσκει την εμφάνιση μου «προκλητική». Στους συμμαθητές μου από το λύκειο  στα Ρώσικα που μου έδειξαν πως γι αυτούς ο έρωτας και το σεξ δεν είναι μια ελεύθερη σχέση αμοιβαίας ικανοποίησης αλλά ένας τρόπος να επιβεβαιώσουν τον ανδρισμό τους βιντεοσκοπώντας τη πράξη με συμμαθήτρια μας και δημοσιεύοντας  την για την εξευτελίσουν. Στους τσαμπουκάδες των ίδιων σε  συμμαθήτρια μας γιατί είναι διαφορετική και θεωρούν ότι πρέπει και μπορούν δια της βίας να της επιβληθούν. Στην αποφυγή  των καθηγητών-τριών  να μιλήσουν για τις έμφυλες διακρίσεις σε ένα περιβάλλον που είναι ξεκάθαρα εχθρικό  για τέτοιες συζητήσεις. Στους γονείς που συνήθως μεγαλώνουν τα παιδιά τους στη βάση των έμφυλων διακρίσεων. Έτσι προτρέπουν τα κορίτσια να προσέχουν ή να μην βγαίνουν αργά το βράδυ για να μη βιαστούν, να ενσωματώνουν το φόβο και τους πατριαρχικούς κώδικες , να υιοθετούν μια ενοχική και αμυντική στάση. Την ίδια στιγμή μαθαίνουν στα αγόρια μια αρρενωπότητα διεκδικητική και επιθετική ως πραγμάτωση του ανδρικού τους ρόλου.

Όσον αφορά την συγκεκριμένη υπόθεση, είναι η ηθική της πατριαρχίας που ξετυλίγεται αμέσως τις επόμενες ώρες μετά την γνωστοποίηση  του εγκλήματος, τόσο γνώριμη όσο  και απεχθής. Γνώριμα και απεχθή τα υβριστικά σχόλια που έγραψαν στο προφίλ του facebook της νεκρής τις πρώτες ώρες πριν ακόμα συλληφθούν οι δράστες και πριν ακόμα αποκαλυφθεί η βιαιότητα των πράξεων τους, σχόλια που την μακέλευαν για δεύτερη φορά. Είναι γνώριμο και απεχθές επίσης, ότι στην πατριαρχική κουλτούρα πρωτίστως κατηγορείται το θύμα, ένα απόλυτο παράδοξο με βάση την κοινή λογική. Στην ηθική της πατριαρχίας, όμως, με τις διάφορες διαβαθμίσεις του επαίσχυντου, θα κατηγορηθεί το θύμα για την απροσεξία του ή την προκλητικότητα του καθιστώντας, στην ουσία, το ίδιο υπεύθυνο για την θέση του.

 Σε ένα κόσμο που, στην καθημερινότητα, η ηθική, οι θεσμοί και η  "ορθολογική σκέψη" κατέχονται από το κυριαρχικό πλέγμα της πατριαρχίας και του καπιταλισμού, θα συνεχίσουν να είναι οι γυναίκες θύματα βιασμού και σαδιστικών δολοφονιών. Ο βιασμός και η δολοφονία της Ελένης δεν είναι μεμονωμένο συμβάν, είναι, όπως προειπώθηκε, μια φυσική προέκταση  της αγωγής που παίρνουν τα παιδιά από τους γονείς τους, που εμπεδώνεται στα σχολεία και ολοκληρώνεται στη μετέπειτα κοινωνικοποίηση τους. Αποτελεί μεταξύ άλλων (φυλετικών,ταξικών) ένα από τα κυριότερα κριτήρια διακρίσεων, διαχωρισμού και άσκησης εξουσίας. Και οι αμετανόητοι δολοφόνοι της Ελένης δεν είναι τα μεμονωμένα τέρατα αλλά κάποιοι από τους πολλούς άνδρες που θεωρούν ότι η γυναίκα είναι κατώτερη τους, αυτονόητα υποταγμένη στην θέληση τους και έτσι, πεπεισμένοι να την καταστρέψουν αν αρνηθεί, δολοφονώντας τη.

Καμία μόνη της  απέναντι στην πατριαρχία.