Επί θέσεων
Είναι γεγονός ότι (και) στο Αιγάλεω χρειάζεται όλο και περισσότερο ένας εναντιωματικός λόγος με τα χαρακτηριστικά της αντιεξουσίας και της αντιθεσμικότητας, τέτοιος που να μπορεί με συνέχεια, συνέπεια αλλά και συμμετρία στις αντιθεσμικές ρηγματώσεις, να δημιουργεί ένα υπολογίσιμο πολιτικό και κοινωνικό εκτόπισμα σε σχέση με τις κυριαρχικές επιλογές.
Η ακροδεξιά μετατόπιση τής, ούτως ή άλλως, παραδοσιακά συντηρητικοποιημένης κυρίαρχης ιδεολογίας της ελληνικής κοινωνίας παρασύρει -με μια εξαιρετικά επικίνδυνη διαλεκτική σχέση- κάθε θεσμικό πολιτικό σχηματισμό προς τα δεξιά, στο βαθμό που αυτοί οι σχηματισμοί βασίζονται σε κοινωνικούς συσχετισμούς δύναμης με ποσοτικούς όρους. Λίγο "πατρίδα", λίγο "θρησκεία" και λίγο "οικογένεια", αργά και σταθερά, ενσωματώνονται στην αριστερή ρητορική όλων των αποχρώσεων μέχρι του βαθμού αυτοαναίρεσης και αντιφάσεων εν τοις όροις -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, σε μη υπολογίσιμο βαθμό.
Στην κοινωνική βάση η δεξιά μετατόπιση δεν αφήνει κανένα πεδίο αλώβητο καθώς δηλώνει παρουσία σε κάθε μοριακή σχεσιακή αναφορά. Η καχυποψία έναντι κάθε συλλογικής αναφοράς, η επιθετική εξατομίκευση, η κατίσχυση κάθε είδους πραγματισμένου εγωτισμού, οι νευρωσικού τύπου διαχειρίσεις διαπροσωπικών σχέσεων, η δύναμη της αδράνειας έναντι κάθε αποφασιστικότητας, η πεισματικά θωρακισμένη μοναξιά... όλα αυτά διαμορφώνουν ένα κοινωνικό υπόστρωμα, όπου θα επικυριαρχήσει μια εκφασισμένη ιδεολογική ηγεμονία με ρυθμό περιπάτου.
Η αναρχική αντίληψη (με την έννοια της αδιάρρηκτης ενότητας θεώρησης και πρακτικής) δεν έχει "μάθει" να μένει άπραγη είτε το κοινωνικό περιβάλλον είναι αγώγιμο είτε ασφυκτικό. Είναι θέμα επιλογής των φυσικών της φορέων σε ποια κατεύθυνση θα κινηθούν προκειμένου να ρηγματώσουν τις κυρίαρχες (επανα)θεσμίσεις, όπως επίσης, με ποιους όρους θα διαλεχθούν με το κοινωνικό τους περιβάλλον ως καταλύτες των κοινωνικών διεργασιών. Και στο προκείμενο, η συνέχεια και η συνέπεια είναι εκ των ων ουκ άνευ. Η αποσπασματικότητα ήταν ανέκαθεν υπόθεση γραφικότητας και μόνον.
Για να δρομολογηθεί, ωστόσο, κάθε σχετική επιλογή με όρους αποτελεσματικότητας θα χρειαστεί να επιβεβαιωθεί η δύναμη συνοχής στο εσωτερικό των εγχειρημάτων. Η αποδόμηση των εξατομικευτικών κοινωνικών τάσεων δεν μπορεί παρά να εντάσσεται στις διαδικασίες όχι μόνο ως υπόθεση εργασίας αλλά και σε επίπεδο προσωπικής επεξεργασίας σε σχέση με την επιβεβαίωση της συλλογικής δυναμικής. Στο κοινωνικό περιβάλλον, η πατρίς, η θρησκεία και η οικογένεια καθώς επανακάμπτουν και επιστρέφουν με δυνάμεις ενός ελαύνοντος ρομαντισμού, πρέπει να απομαγευτούν στην κοινωνική συνείδηση στο εδώ και το τώρα και όχι να ξορκίζονται ως πεπαλαιωμένη φενάκη με όρους "αδιανόητου". Η κοινωνική συντηρητικοποίηση εκτείνεται με όρους δυναμικής επικαιροποίησης πάνω σε ένα πεδίο που έχει ιστορικά κατακτήσει, παράγοντας διαρκώς θεωρία και, δυστυχώς, γεγονότα.
Η ανάσχεση αυτής της συνθήκης δεν πέφτει βέβαια αποκλειστικά στην πλάτη των αναρχικών με κάθε έννοια, είτε αυτή της δυνατότητας (πόσοι και πόσες μπορεί να είναι συνειδητά εκτός του ιδεολογικού και ηθικού πλαισίου των κυρίαρχων θεσμίσεων ενώ αυτές οι θεσμίσεις παραμένουν κυρίαρχες;) είτε της βούλησης (κι εδώ θα τίθεται πάντα η υπόθεση της άρνησης κάθε ανάθεσης). Οι αναρχικοί και οι αναρχικές, ωστόσο, μπορούν να λειτουργούν πάντα ως καταλύτες προκειμένου να δυναμοποιηθεί και να γενικευτεί στην κοινωνική συνείδηση η προοπτική της κατάκτησης της ελευθερίας της.
Το κείμενο αυτό αποτελεί ένα μικρό ψηφιδωτό διαπιστώσεων, ερμηνειών και προτάσεων που στο άμεσο μέλλον θα ξεδιπλωθούν έως εκεί που τους αναλογεί, ώστε να αποτελέσουν τη βάση θέσεων για το ξεπέρασμα της κρισιακής συνθήκης. Είτε αυτή κυριαρχεί σε ένα μητροπολιτικό προάστιο, όπως είναι το Αιγάλεω, είτε σε μια κλειστή κοινότητα με ασφυκτικά περιεχόμενα σε αυστηρά πεπερασμένο κοινωνικό πλαίσιο, είτε σε ένα ανοιχτό κοινωνικό πεδίο όπου, ωστόσο, οι σχεσιακές μεταβλητές αποδεκατίζονται όλο και περισσότερο.
Η ακροδεξιά μετατόπιση τής, ούτως ή άλλως, παραδοσιακά συντηρητικοποιημένης κυρίαρχης ιδεολογίας της ελληνικής κοινωνίας παρασύρει -με μια εξαιρετικά επικίνδυνη διαλεκτική σχέση- κάθε θεσμικό πολιτικό σχηματισμό προς τα δεξιά, στο βαθμό που αυτοί οι σχηματισμοί βασίζονται σε κοινωνικούς συσχετισμούς δύναμης με ποσοτικούς όρους. Λίγο "πατρίδα", λίγο "θρησκεία" και λίγο "οικογένεια", αργά και σταθερά, ενσωματώνονται στην αριστερή ρητορική όλων των αποχρώσεων μέχρι του βαθμού αυτοαναίρεσης και αντιφάσεων εν τοις όροις -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, σε μη υπολογίσιμο βαθμό.
Στην κοινωνική βάση η δεξιά μετατόπιση δεν αφήνει κανένα πεδίο αλώβητο καθώς δηλώνει παρουσία σε κάθε μοριακή σχεσιακή αναφορά. Η καχυποψία έναντι κάθε συλλογικής αναφοράς, η επιθετική εξατομίκευση, η κατίσχυση κάθε είδους πραγματισμένου εγωτισμού, οι νευρωσικού τύπου διαχειρίσεις διαπροσωπικών σχέσεων, η δύναμη της αδράνειας έναντι κάθε αποφασιστικότητας, η πεισματικά θωρακισμένη μοναξιά... όλα αυτά διαμορφώνουν ένα κοινωνικό υπόστρωμα, όπου θα επικυριαρχήσει μια εκφασισμένη ιδεολογική ηγεμονία με ρυθμό περιπάτου.
Η αναρχική αντίληψη (με την έννοια της αδιάρρηκτης ενότητας θεώρησης και πρακτικής) δεν έχει "μάθει" να μένει άπραγη είτε το κοινωνικό περιβάλλον είναι αγώγιμο είτε ασφυκτικό. Είναι θέμα επιλογής των φυσικών της φορέων σε ποια κατεύθυνση θα κινηθούν προκειμένου να ρηγματώσουν τις κυρίαρχες (επανα)θεσμίσεις, όπως επίσης, με ποιους όρους θα διαλεχθούν με το κοινωνικό τους περιβάλλον ως καταλύτες των κοινωνικών διεργασιών. Και στο προκείμενο, η συνέχεια και η συνέπεια είναι εκ των ων ουκ άνευ. Η αποσπασματικότητα ήταν ανέκαθεν υπόθεση γραφικότητας και μόνον.
Για να δρομολογηθεί, ωστόσο, κάθε σχετική επιλογή με όρους αποτελεσματικότητας θα χρειαστεί να επιβεβαιωθεί η δύναμη συνοχής στο εσωτερικό των εγχειρημάτων. Η αποδόμηση των εξατομικευτικών κοινωνικών τάσεων δεν μπορεί παρά να εντάσσεται στις διαδικασίες όχι μόνο ως υπόθεση εργασίας αλλά και σε επίπεδο προσωπικής επεξεργασίας σε σχέση με την επιβεβαίωση της συλλογικής δυναμικής. Στο κοινωνικό περιβάλλον, η πατρίς, η θρησκεία και η οικογένεια καθώς επανακάμπτουν και επιστρέφουν με δυνάμεις ενός ελαύνοντος ρομαντισμού, πρέπει να απομαγευτούν στην κοινωνική συνείδηση στο εδώ και το τώρα και όχι να ξορκίζονται ως πεπαλαιωμένη φενάκη με όρους "αδιανόητου". Η κοινωνική συντηρητικοποίηση εκτείνεται με όρους δυναμικής επικαιροποίησης πάνω σε ένα πεδίο που έχει ιστορικά κατακτήσει, παράγοντας διαρκώς θεωρία και, δυστυχώς, γεγονότα.
Η ανάσχεση αυτής της συνθήκης δεν πέφτει βέβαια αποκλειστικά στην πλάτη των αναρχικών με κάθε έννοια, είτε αυτή της δυνατότητας (πόσοι και πόσες μπορεί να είναι συνειδητά εκτός του ιδεολογικού και ηθικού πλαισίου των κυρίαρχων θεσμίσεων ενώ αυτές οι θεσμίσεις παραμένουν κυρίαρχες;) είτε της βούλησης (κι εδώ θα τίθεται πάντα η υπόθεση της άρνησης κάθε ανάθεσης). Οι αναρχικοί και οι αναρχικές, ωστόσο, μπορούν να λειτουργούν πάντα ως καταλύτες προκειμένου να δυναμοποιηθεί και να γενικευτεί στην κοινωνική συνείδηση η προοπτική της κατάκτησης της ελευθερίας της.
Το κείμενο αυτό αποτελεί ένα μικρό ψηφιδωτό διαπιστώσεων, ερμηνειών και προτάσεων που στο άμεσο μέλλον θα ξεδιπλωθούν έως εκεί που τους αναλογεί, ώστε να αποτελέσουν τη βάση θέσεων για το ξεπέρασμα της κρισιακής συνθήκης. Είτε αυτή κυριαρχεί σε ένα μητροπολιτικό προάστιο, όπως είναι το Αιγάλεω, είτε σε μια κλειστή κοινότητα με ασφυκτικά περιεχόμενα σε αυστηρά πεπερασμένο κοινωνικό πλαίσιο, είτε σε ένα ανοιχτό κοινωνικό πεδίο όπου, ωστόσο, οι σχεσιακές μεταβλητές αποδεκατίζονται όλο και περισσότερο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου