Όλα είναι δρόμος
Αιγάλεω... Τέτοια εποχή οι καραφλές κάμπιες βγαίνουν στο δρόμο... Το σύνθημά τους σβήστηκε και η πραγματικότητα αποκαταστάθηκε...
Στα εργοτάξια της πραγμοποίησης
Καθώς κοιτάζω το εργοτάξιο πίσω από το River West νιώθω έναν ακατανόητο εκνευρισμό, μια ανησυχία αλλά δεν μπορώ να προσδιορίσω το γιατί, συνεχίζω να κοιτάζω και η κίνηση των μηχανημάτων κινητοποιεί την σκέψη, τη μνήμη …. Ξέρω τι υπήρχε λίγο καιρό πριν ακόμα σ αυτό το σημείο, οι βιομηχανίες πεταλούδα και bravo και πριν από αυτές (πριν το 1940 δηλαδή) ήταν η ακρότερη πλευρά του ελαιώνα και της υπέροχης βλάστησης του που έφτανε ως το σημερινό ΤΕΙ Πειραιά. Σίγουρα υπάρχει και η ανακούφιση που έρχεται αμέσως μετά την καταστροφή αυτού που ακόμα μένει στο χώρο και συμβολίζει τις ατελείωτες ώρες καταπίεσης και δυστυχίας, καταναγκασμών και βαναυσότητας που βίωνε ο βιομηχανικός εργάτης. Παρολαυτά στο Αιγάλεω μοιάζει όλοι να έχουν ξεχάσει αυτή τη πλευρά της πόλης που υπήρχε λίγες δεκαετίες πριν, κανείς δεν μιλάει για τις συνθήκες εργασίας μόνο για το πόσο διάφοροι βιομήχανοι «ευεργέτησαν» την περιοχή, μόνο που ξεχνάνε να πουν ότι το έκαναν απομυζώντας τους στα εργασιακά κάτεργα. Πάει λοιπόν...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου