Αιγάλεω...

Μοναστηρακι, μπλε γραμμή, απόγευμα, μπαινω, κάθομαι τετράδα, διάδρομο. Καζουαλ τύπος με περίεργο βάδισμα κάθεται στην τελευταία διαθέσιμη θέση, διαγώνια απεναντι μου. Φέρεται παράξενα οι κινήσεις του είναι έντονες, αφήνει κάτω τον καφέ που κραταει, μισοφωναζει ένα τραγούδι με χαμόγελα, όλοι προσπαθούν να μην κοιταζουν. Ξαφνικά στρέφεται στην κύρια απέναντι μου, χαμογελάει και λέει δυνατά "ΜΗΠΩΣ ΕΧΕΤΕ ΕΝΑ ΧΑΡΤΟΜΑΝΤΗΛΟ;" Η κυρία αλαφιασμενη γνέφει αρνητικα, στρέφεται σε μενα, με το ίδιο χαμόγελο, τον ίδιο τόνο "ΕΧΕΤΕ ΕΝΑ ΧΑΡΤΟΜΑΝΤΗΛΟ;" , φοβάμαι όχι του λέω, χαμογελάει πιο πλατιά, ρωτάει το ίδιο την διπλανή μου, δεν εχει, γυρίζει στην διπλανή του, "ΕΧΕΤΕ ΕΝΑ ΧΑΡΤΟΜΑΝΤΗΛΟ;", η κοπέλα βγάζει τ ακουστικά, ανοίγει την τσάντα της, ψάχνει, βγάζει ένα καινούργιο πακέτο, του το δινει, μπορείτε να βγάλετε εσείς ένα, της λέει, δεν.. η κοπέλα βγάζει απ' το πακέτο ένα ιδανικό υπερλευκο απαλό χαρτομαντηλο, ο τύπος το παίρνει με τον αντίχειρα και το δεικτη, με ευλάβεια σχεδόν και το προτείνει στο κορίτσι με τα μακριά ξανθά μαλλιά τα μαύρα ρούχα και το σεπτουμ που κλαιει απέναντι του, όχι αγάπη μου της λέει, μην κλαίς, το κορίτσι κλαίει περισσότερο, σφιγγει το χέρι της φίλης της δίπλα, παίρνει το χαρτομαντηλο σκουπίζει τα μάτια της ψελλίζει ευχαριστώ, ο τύπος παίρνει τον καφέ του κουτσαίνει προς την πόρτα, Αιγάλεω. Ανατρίχιασα...

Tenar, twitter