Η σιωπή της 29/9/2019

Την Κυριακή που μας πέρασε 29 Σεπτέμβρη έκλεισαν 75 χρόνια από την “σφαγή του Αιγάλεω”. Δεν ήταν σφαγή για την ακρίβεια καθώς οι ναζί δεν έσφαξαν αλλά... έκαψαν ζωντανούς περισσότερους από 100 ανθρώπους ως… αντίποινα για την επίθεση σε 2 γερμανούς στρατιώτες από μαχητές του ΕΛΑΣ. Στον Αη Γιώργη, τα οικοδομικά τετράγωνα μεταξύ Ιεράς οδού, Κηφισού και Προύσσης περικυκλώθηκαν από τα “περιώνυμα” κτήνη (που προηγουμένως είχαν εκτελέσει επί τόπου όσους αμέρνιμνους συνάντησαν στο δρόμο μέχρι να φτάσουν στον τόπο του “θαυμάσιου” κατορθώματός τους) και παραδόθηκαν στη φωτιά.

Μεταπολιτευτικά, στήθηκε ένα μνημείο στην μικρή πλατεία πίσω από τον Αη Γιώργη και έκτοτε το ΚΚΕ μαζεύει κάποια μέλη, καταθέτει στεφάνια και κάνει πολιτικά τρισάγια στη μνήμη των νεκρών. Διεκπεραίωση μεν, συνεπής δε (αν και πρόκειται για μια συνέπεια μονοπωλιακού χαρακτήρα με την πολιτική της έννοια).

Η κατάληψη Σινιάλο στις 11/9/2011, έναν μόλις χρόνο μετά την απαρχή της, οργάνωσε αντιφασιστική πορεία στο Αιγάλεω με σημείο αναφοράς την επαναφορά την υπόθεσης στην συλλογική ιστορική μνήμη της πόλης. Το ίδιο και στις 29/9/2012 και στις 27/9/2013. Ο Σεπτέμβρης του 2014 επισκιάστηκε από το γεγονός της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι επιβεβαιώνοντας όλες τις προηγούμενες προσπάθειες για κοινωνική εγρήγορση.

Τις επόμενες χρονιές εμφανίστηκε η “αντιφασιστική” εργολαβία της μαύρης αυτής επετείου από την δημοτική αρχή που, προφανώς, πήρε γραμμή για το κοινωνικό ενδιαφέρον γύρω από την υπόθεση -έτσι όπως είχε κατατεθεί από τους καταληψίες του Σινιάλου- και θέλησε να εισπράξει την αντίστοιχη πολιτική υπεραξία. Είχαμε λοιπόν τον “μήνα -ανέξοδου- αντιφασισμού” με διάφορες κοινωνικές εκδηλώσεις από τις οποίες έλειπε, όπως αντιστοιχεί και σε κάθε θεσμικό διαμεσολαβητή για τέτοιες υποθέσεις, παντελώς η δράση στον δρόμο. Καμία πορεία. Μόνο μνημόσυνα από τους καθεστωτικούς πολιτικούς διαμεσολαβητές.

Φέτος, όμως, ΣΙΩΠΗ. Από όλους και όλες (εκτός από τις παραδοσιακές σταλινικές ψαλμωδίες). Η σημειολογία αυτής της σιωπής της 29/9/19 εκδηλώνεται σε αντίστιξη με την πληθώρα του εξουσιαστικού λόγου την ίδια μέρα: φωτιά στην Μόρια, ξυλοδαρμός αντιφασίστα από 6 ασπόνδυλα της “θνήσκουσας” Χ.Α. στο Ίλιον.

Μοιάζει σαν η επαναφορά αυτής της σφαγής στην συλλογική μνήμη να θυσιάστηκε σε κάποιον ευκαιριακό πολιτικό βωμό που αποκαθηλώθηκε από τον επιθετικό νεοσυντηρητισμό των ημερών για να βυθιστεί και πάλι είτε στα κομματικά μνημόσυνα είτε στα εκκεντρικά ενδιαφέροντα κάποιων ιστοριοδιφών.

Όμως. Όσον αφορά το συγκεκριμένο ζήτημα θα τα πούμε του χρόνου τέτοιες μέρες. Στο δρόμο. Όχι "ας ελπίσουμε". Σίγουρα. Το νου!