Αντιφατική πραγματικότητα

Μεσημέρι, ψωνίζω βιαστικά στο Βασιλόπουλο (Ιερά και Θηβών). Κοριτσάκι σωριασμένο στο πάτωμα του καταστήματος, το οποίο και καθαρίζει με το πολύ ωραίο και ακριβό πουά μπουφάν του, ωρύεται! Το γιατί; Απαιτεί ένα παιχνίδι για γάτες. Το χειρότερο, μετά από δέκα λεπτά ο πατέρας υποκύπτει παρότι το μπουφάν έχει λερωθεί άσχημα και αδικαιολόγητα και έχει σηκωθεί όλο το μαγαζί στο πόδι! Το παιχνίδι, που λίγο πιο μετά θα ξεχάσει όπως και τόσα άλλα, έγινε δικό της. Φτάνω στο ταμείο, αγόρι γύρω στα οχτώ, ντυμένο πολύ ελαφρά για τον βαρύ χειμώνα, με καλοκαιρινές παντόφλες χωρίς καν κάλτσες (εικάζω προσφυγάκι), με το πιο γλυκό μελαχρινό βλέμμα που είχα καιρό να αντικρύσω κρατά στο χέρι μια σοκολάτα, μοιάζει να κάνει μια κίνηση να την βάλει στην τσέπη, το ξανασκέφτεται, κατευθύνεται προς το ταμείο και περιμένει υπομονετικά την σειρά του, κρατά την σοκολάτα του σφιχτά . Η μελαγχολία και η ευγένεια της μορφής του χαράχτηκε ανεξίτηλα στην μνήμη. Για να μπορεί το ένα παιδί να τα έχει όλα, πρέπει ένα άλλο να μην έχει τίποτα. Κι όταν αυτοί οι κόσμοι έρχονται τόσο κοντά ο ένας στον άλλο, η πραγματικότητα γίνεται ασήκωτη...