Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς εχθρούς

Το Αιγάλεω, υπό καθεστώς δεξιάς κυβέρνησης και δεξιάς δημοτικής αρχής, βρίσκεται ένα βήμα μετά τα σοσιαλδημοκρατικά προσχήματα, χωμένο όσο πιο βαθιά γίνεται μέσα σε έναν θεσμικό συντηρητισμό. Δεν πρόκειται βέβαια για κάποια δομική ασυνέχεια. Η κατάσταση ήταν ήδη θλιβερή καθώς η υποβάθμιση του παραδοσιακά φτωχού αυτού προαστίου, με τη βούλα των “μνημονίων”, πήρε χαρακτήρα λεηλασίας ανθρώπων και τόπου. Η συριζαιϊκη δημαρχία (υπό συραζαιϊκη κυβέρνηση), επί 5 συναπτά έτη, δεν άφησε ούτε ίχνος αρώματος στοιχειώδους αριστερής διαχείρισης, όχι γιατί δεν μπόρεσε να παρέμβει σε επίπεδο κεντρικών επιλογών γύρω από το ζήτημα της τοπικής αυτοδιοίκησης (η περίπτωση εξάλλου Πελετίδη στη Πάτρα έδειξε κάποια -ενδεικτικά έστω- όρια εκτροπής αντίστοιχων επιλογών), αλλά γιατί δεν θέλησε να παρεκλίνει ούτε στο ελάχιστο από τον πεπατημένο καπιταλιστικό κώδικα διαχείρισης. Έτσι, με την δεξιά δημοτική αρχή δεν θα υπάρξει καμία απολύτως άμεση ή έμμεση ποιοτική μεταλλαγή στην τοπική διαχείριση. Δεν είναι ζητούμενο στο προκείμενο να αναλυθεί η “λαϊκή βούληση” όπως εκφράστηκε στις τελευταίες εκλογές και είναι αλήθεια ότι το Αιγάλεω δεν παρεξέκλινε ιδιαίτερα των γενικών επιλογών (αν αφήσουμε στην άκρη το μέγεθος της αποχής το οποίο κι αυτό έχει τις δικές του ερμηνείες). Είτε οι αιγαλιώτες το ζήτησαν είτε τους επιβλήθηκε, ο βαθύς θεσμικός συντηρητισμός είναι παρών. Το βάθεμα της εκμετάλλευσης, η ένταση της καταπίεσης και η μεγέθυνση του κοινωνικού αποκλεισμού αποτελούν πια δεδομένα. Το πώς θα εκφραστούν αυτά έχει να κάνει με το μέγεθος της αυθαιρεσίας με το οποίο “οπλίστηκε” η κεντρική και τοπική εξουσία. Ας είμαστε σίγουροι και σίγουρες ότι το μέγεθος της ελευθερίας που απολαμβάνει η θεσμισμένη εξουσία στην κάθε της αυθαιρεσία είναι ευθέως ανάλογο της ανελευθερίας για αυτούς και αυτές που θα υποστούν αυτές τις αυθαιρεσίες, της ανελευθερίας των “υπηκόων”.

Η ποιότητα του συντηρητισμού εκφράστηκε σχεδόν αμέσως, την επόμενη μέρα της ανάληψης της εξουσίας από το ακροδεξιό μόρφωμα. Σα να πατήθηκε το κουμπί που πυροδοτεί ένα κύκλωμα επιλογών έτοιμων από καιρό, δρομολογήθηκαν αμέσως νομοσχέδια βγαλμένα από το σεντούκι του συνδέσμου ελλήνων βιομηχάνων, της εκκλησίας, των “αγανακτισμένων πολιτών” ανά την επικράτεια. Και έπεται η συνέχεια με τις ίδιες ποιότητες και ποσότητες θεσμικής αθλιότητας. Ο Γκίκας, ως επικεφαλής της δημοτικής αρχής, στην ορκομωσία του δήλωσε: “Ξεκινάμε σήμερα να φτιάξουμε το Αιγάλεω του αύριο. Την όμορφη, έξυπνη, φιλική, πράσινη, εξωστρεφή πόλη,…" εννοώντας τη γυάλινη ομορφιά από τα λαμπιόνια των μίζερων “εορτών”, την παντελώς ανούσια smart εξυπνάδα της “ταχύτητας 4G”, την φιλικότητα προς το “ελληνικό στοιχείο” που θα υπερασπιστεί προφανώς την “υποβάθμιση” από οποιαδήποτε νύξη φιλοξενίας, ας πούμε, προσφύγων, την πρασινάδα του τσιμέντου που θα πέσει στη θέση Πατινάζ του Μπαρουτάδικου και την εξωστρέφεια της συνήθους “καπιταλιστικής αξιοποίησης”...και συνέχισε: "Στα πρόσωπα όλων σας βλέπω συνεργάτες στο νέο αυτό ξεκίνημα. Θα διαφωνήσουμε σε πολλά, είναι αναπόφευκτο. Είμαι σίγουρος, όμως, ότι θα συμφωνήσουμε στα περισσότερα.” Κι εμείς είμαστε σίγουροι ότι θα συμφωνήσετε στα περισσότερα όπως μεταξύ άλλων και: “Θα συμφωνήσουμε στην ανάγκη ενός σύγχρονου μοντέλου διοίκησης, δημοκρατικού, δίκαιου, ευέλικτου κι αποτελεσματικού.” Εννοώντας προφανώς, μεταξύ άλλων, και την δημοκρατία των μπάτσων, της καταστολής και του κοινωνικού ελέγχου... πάντα εν ονόματι της... ασφάλειας. Αυτή την συμφωνία εξάλλου την έχουμε δει πολλές, μα πολλές, φορές.

Το στοίχημα είναι να μην αφήσουμε ούτε ίχνος αυτής της άθλιας κανονικότητας στη θέση του. Η συνέχεια στους δρόμους της πόλης.